31 maja rok BII Święto Nawiedzenia Najświętszej Panny Maryi Łk 1,46-47

31 maja rok BII Święto Nawiedzenia Najświętszej Panny Maryi Łk 1,46-47

Wtedy Maryja rzekła:

Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.  Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia. 

Zmienia się sposób przeżywania ciąży. Niestety w wyrazie ciąża zawarty jest ciężar, który wiele matek chce po prostu się pozbyć.

Maryja wybierając się w drogę w góry, do Elżbiety udowadnia, że ciąża nie jest ciężarem, ale radością i wdzięcznością wobec Pana Boga, bo każde narodziny dziecka to zesłanie Ducha świętego.

Sam Magnificat – Wielbi dusza moja Pana ... to w większości słowa Starego Testamentu. Jest m.in. fragment kantyku Anny, matki Samuela (1 Sm 2,1-10).  

Magnificat wysławia radość dawania, gubienia, aby znaleźć, przyjmowania, podziwiania, szczęścia wobec bezinteresowności, kontemplacji, ofiarowania wyjaśnia włoski biblista abp Gianfranco Ravasi. Radość Maryi nie prowadzi Jej do egocentryzmu ani pychy. Przeciwnie, nazywa siebie uniżoną Służebnicą. Druga przewodnia myśl Magnificat ma wymiar społeczny. Mówi o wyborach i „upodobaniach Boga”. Bóg „preferuje” ubogich i pokornych; władza i bogactwo nie cieszą się Jego poparciem. Dlatego strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Bóg sprzeciwia się każdej formie zła, wyzysku innych, niesprawiedliwości społecznej, niepotrzebnemu ubóstwu i cierpieniu. Jest Bogiem miłosiernym, łaskawym, ratującym i współczującym.

Maryja była u Elżbiety 3 miesiące. Także Arka Przymierza przez 3 miesiące przebywała w domu Obed-Edoma. Zarówno pobyt Arki u Obeda-Edoma i całej jego rodziny oraz pobyt Maryi w domu Elżbiety była związna z błogosławieństwem ich domów.

„Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy” Łk 1, 46-47 

fot. z prywatnych zbiorów D. Małek